En no binne we wer thús

Dit was het dan. Het avontuur zit erop. 5 maanden Curaçao! En wat. was. het. gaaf! Wat heb ik het ontzettend naar mijn zin gehad, ondanks de coronacrisis en de lockdown ten gevolge daarvan. De tijd is voorbij gevlogen. En nu een paar daagjes eerder thuis dan ik eerst had geboekt (5 juli), om er wel zeker van te zijn dat ik in ieder geval met mijn verjaardag thuis ben (zonder jetlag hopelijk!) En als je mijn blogs de afgelopen maanden hebt gevolgd, weet je ook dat ik inmiddels het hele eiland wel bekeken moet hebben! Dus die 3 dagen minder is ook niet zo’n ramp.

Hoe zagen mijn laatste weken eruit?
Vrijdag 19 juni gingen we bij Rancho Alegre een buitenrit met paarden maken. Ontzettend leuk en een hele ervaring: Paso Fino’s (Spaanse paarden) rijden echt wel even heel anders dan bijv. Friezen. Hele kleine stapjes maken ze en je hobbelt dus aardig een eind weg. Het was inmiddels ook alweer 3 jaar geleden dat ik voor het laatst had paardgereden, dus wennen was het wel! We reden door de mondi, waar we wel eens met huisbaas John wandelden, en dat konden we nu vanaf de paarden verkennen.
Zaterdags gingen we naar het winkelcentrum Zuikertuintje, daarna naar Saliña en ‘s middags naar winkelcentrum Sambil en gingen we uitgebreid shoppen.
Daarna gingen we gezellig naar het happy hour bij Zanzibar, waar we samen met John de dansvloer onveilig wisten te maken.
Zondag was het ‘dia di tata’, oftewel vaderdag en hielden we een barbecue op het strand van Daaibooi. Heerlijk met de voetjes in het zand, goed vlees en een koud drankje in de hand: genieten! Zulke momentjes zal ik straks wel erg gaan missen in Nederland...

En toen ons laatste weekje stage! Ik heb het reuze naar mijn zin gehad bij Stichting Hamiëd, maar in de laatste weken was de uitdaging en leuke leerzame momenten wel wat ver te zoeken. Na donderdag uitgebreid afscheid te hebben genomen van de bewoners en de collega’s zat het er dan echt op. Tijd voor nog een laatste vrij weekje om nog op en top te genieten van Curaçao!

Alhoewel...op en top genieten?
Woensdag 24 juni gingen medewerkers van ISLA en Selikor staken en braken er allerlei rellen uit op Curaçao, vanwege dreigende ontslagen ten gevolge van de coronacrisis. Stakers gingen naar Forti en eisten onder andere dat Rhuggenaath (de Rutte van Curaçao) zou aftreden. Dit liep aardig op een conflict uit en in Punda en Otrobanda ontstonden rellen en werden er auto’s en huizen in brand gestoken. Ook op andere plekken op het eiland deden ze mee en staken ze bijv. midden op de weg autobanden in brand, wat we de volgende dag onderweg naar stage ook veel tegenkwamen. Wij hadden er in principe niet veel van meegemaakt, alleen was er woensdag vanaf 9 uur ‘s avonds tot 6 uur donderdagochtend weer een lockdown. Tussen die tijden kwamen wij toch de deur niet meer uit, dus daar hadden we geen last van.
Toch waren er wel aardig wat rellen geweest.. Punda en Otrobanda waren een grote bende.

Vrijdag 26 juni waren we nog even naar het strand van Kokomo geweest. Maar na een berichtje van de huisbaas gingen we toch voor de zekerheid maar wat eerder naar huis. Leden van de bendes en rellers dreigden macambas te gaan pakken, het Papiamentse scheldwoord voor blanke Nederlanders. Ze geven Nederland ook de schuld dat het zo slecht gaat met Curaçao. Gelukkig was er volop defensie, politiecorpsen en zelfs politieagenten van Aruba en Bonaire waren ingevlogen. Die nacht verliep dus gelukkig ook aardig rustig.
Zaterdag hadden we thuis een lekker rustig dagje en gingen we ‘s avonds met zijn vieren uit eten bij Blue Bay.
Zondag gingen we lunchen op het strand van Porto Marie en nog even heerlijk genieten van het fijne blauwe water.
Maandag haalden we onze Beachwave armbandjes op bij Jan Thiel, waarvoor we op Klein Curaçao even model hadden gestaan.
Afgelopen dinsdag moesten Fabiënne en ik langs de veterinaire dienst om ons te laten machtigen om elk 3 honden mee te laten vliegen. Als vluchtbegeleiders zorgden wij er dan voor dat ze van Curaçao naar Nederland konden vliegen. ‘s Avonds gingen we heerlijk uit eten bij De Heeren in Zuikertuintje. Goed stuk biefstuk was ik wel weer even aan toe!
Woensdag 1 juli...de laatste volledige dag! We gingen nog even naar Punda en Otrobanda op zoek naar souveniertjes en even kijken wat de schade van de rellen was. Gelukkig was de rust wedergekeerd in het centrum, werden we zoals gewoonlijk weer aangesproken en nageroepen en was de pontjesbrug gewoon toegankelijk. Een aantal ramen waren ingeslagen en afgeplakt en bepaalde winkels waren nog niet open, maar verder was het er prima te vertoeven. ‘s Avonds de laatste barbecue op het strand van Daaibooi en daarna was het toch echt tijd om de koffers in te pakken.
Donderdagochtend de auto gewassen, de kamer schoongemaakt en de laatste dingetjes ingepakt en toen hebben we nog even met zijn allen geluncht bij Kokomo. Daarna werd het toch echt tijd om naar Hato, het vliegveld van Curaçao, te gaan..

2 juli om 18:10 (Curaçaose tijd) vloog ik weer naar huis en nu ben ik weer terug in Nederland.. Wat een omschakeling!
Wat ga ik de heerlijke stranden en zee, het lekkere klimaat, het prachtige uitzicht over de handelskade en pontjesbrug vanaf de metershoge Julianabrug en stiekem ook het gewoon rechts auto’s mogen inhalen ontzettend missen. En vooral de vrijheid! Maar de kakkerlakken en salamanders die soms over je heen kruipen, het soms 24/7 gezweet en de vele vele muggensteken hoop ik achter te hebben gelaten op Curaçao.

13 uren met een mondkapje op was wel even doorbijten. Ontzettend benauwd! En ook wel een gek gezicht als je het vliegtuig instapt, iedereen met mondkapje op. Maar dat moesten we dr maar even voor over hebben..
Stiekem ook wel een beetje gek om weer in Nederland te zijn. Hoe ik me 5 maanden terug de ogen nog uitkeek over de Curaçaose natuur, de vele cactussen en palmbomen, zo vreemd keek ik nu weer even op van de groene weilanden en het platte landschap haha.
Komende weken moet ik maar weer aan de bak en wat meer op een fiets stappen denk ik om de ‘Curaçao-corona-lockdown-kilos’ er maar weer af te krijgen. Want oei, die zijn er wel heel gemakkelijk aangekomen hahaha! Een iets minder leuk souveniertje wat ik mee terug heb genomen.. ;)

Dit was hem dan, mijn laatste blog over mijn reis naar Curaçao. Ik hoop dat jullie via deze weg een beetje mee hebben mogen genieten van mijn reis en misschien wel enthousiast zijn geworden om zelf ook dushi Kòrsou te bezoeken!

En sa os heit altiid seit: “En no binne we wer thûs.”