Back to 'normal'

De eerste ‘normale’ werkweek zit er weer op. Het was wel weer even wennen om gelijk vier dagen achter elkaar te werken en dan ook met zulke warmte... dus was ook wel weer even toe aan weekend. Ik vind de temperatuur heerlijk, maar na slechts twee minuten aan het werk plakt bij mij de werkkleding al behoorlijk! Gelukkig is het werk gewoon weer als vanouds. Het is niet meer verplicht mondkapjes te dragen (wat toch wel heel fijn is aangezien het echt geen pretje is in 30 graden). Wel blijft het nog steeds niet toegestaan om bezoekers te ontvangen. Maar gelukkig komen we met videobellen ook een heel eind en het is prachtig om te zien hoe de bewoners daarvan opfleuren.
Dinsdag 12 mei was het de internationale Dag van de Verpleging. Leuk om te zien hoe er ook binnen onze stageplek aandacht aan wordt geschonken, en ook werd het uitgebreid op de televisieschermen verkondigd. Het is mooi dat er dit jaar extra aandacht aan de verpleegkundigen wordt geschonken, maar zou dit niet gewoon normaal moeten zijn? Zo kan ik nog wel veel meer beroepen benoemen die het verdienen eens wat meer positieve (media) aandacht te krijgen, zoals bijvoorbeeld de boeren... Maar goed, daar zullen we alleen over kunnen dromen ben ik bang.

Vrijdag zijn we naar het Kura Hulanda museum in Otrobanda geweest, wat onder andere over het slavernijverleden gaat. Het is een heel indrukwekkend museum, met onder andere een scheepsruim waarin de ervaring van wat de slaven in die tijd hebben mee moeten maken, al die maanden vastgeketend en op elkaar gepropt in een donker ruim, echt tot leven komt. Mocht je een keer naar Curacao gaan en je interesseren in geschiedenis, dan raad ik dit museum zeker aan! Het was wel een beetje gek, want we waren echt maar de enige twee bezoekers in het hele museum! Hoefden we ons in ieder geval niet zo druk te maken om de 2 meter afstand.
Na het museum bezoek hebben we een wandeling door Otrobanda en Punda langs alle prachtige muurschilderingen gemaakt. Nu er dus geen toeristen meer zijn en ook heel wat minder stagiairs, waren we vrijwel de enige blanke meiden die in het centrum rondliepen. Erg leuk om je tussen de lokale bevolking te kunnen mengen, maar het leek er ook op dat we nog meer nageroepen werden dan anders, iets wat heel normaal is voor de Antilliaanse mannen. Dat zal ik zeker niet missen als ik weer terugkeer naar Nederland. En dat is al snel! Ik maak me er bijna iedere dag druk om, hoe snel de tijd wel niet gaat en hoe juli steeds dichterbij komt. Maar ik mis thuis ook wel een beetje, dus zal de komende weken proberen nog zoveel mogelijk te genieten en keer dan met heel veel plezier weer terug naar Fryslân!

Zaterdag werd weer een stranddagje, dit keer Cas Abao. Ook een strand waar ik nog niet eerder was geweest. Het was lekker druk, maar iedereen houdt zich gelukkig goed aan de social distancing. Ondanks het heerlijke temperatuurtje en het koele water was het niet heel fijn om er te liggen. Door de harde wind waait het zand je constant in het gezicht wat best pijnlijk is en de plastic strandbedjes waren niet echt comfortabel, dus na slechts 2 uurtjes maar weer terug naar huis gekeerd. Het zwembad is ook méér dan prima om af te koelen en om een tukje te doen in de hangmat hoor je mij ook echt niet over klagen.

Vandaag (zondag) doen we helemaal rustig aan. Omdat we al zoveel weken op Curacao zijn en we in de eerste weken echt alle dagen van het weekend de stranden afgingen, hebben we al veel van het eiland gezien. Vandaag konden we even niet bedenken wat we wilden doen, dus dan maar lekker thuisblijven. Nu het niet meer verplicht is thuis te blijven, is het ook niet zo'n straf meer om de dag gewoon lekker in de tuin door te brengen.